یکی از مهم‌ترین ابزار‌ها در کار با داکر و کیوب (kubernetes) که باید تا حد خوبی بلد باشید و در این پست میخواهیم به صورت مقدماتی بهش بپردازیم اینه : ساختن فایل‌های پیکربندی به کمک YAML. به طور خاص میخواهیم نحوه ساختن pod و بعد از آن یک deployment را در kubernetes بررسی کنیم.
اگر به تازگی شروع به استفاده از داکر کرده‌باشید یا در حال آشنایی با داکر و بررسی آن هستید، خوندن این مطلب براتون مفید خواهد بود؛ چرا که سعی شده در این پست یکی از پایه‌ای‌ترین مسائلی که هنگام استفاده از داکر بهش برمیخورید بررسی بشه : چگونه نسخه جدید از یک داکر ایمیج (docker image) رو روی همه نود‌ها مستقر کنیم؟
مکانیزم پیشفرض داکر برای توزیع ایمیج، رجیستری (registery) است؛ که سرویسی برای میزبانی (hosting) و توزیع (distributing) ایمیج‌ها است. این کار میتونه به صورت hosted انجام بشه یا اینکه یک private copy ازش داشته باشید.
برگرفته شده از dummypractitioners.blog.ir
Pic. No. 1 - Kubernetes Architecture |
در این پست به معرفی اجمالی تعدادی از اصطلاحات رایج در kubernetes می‌پردازم:
Node
Pod
Service
Replication Controller
Deployment(+Replica Set)
Selector
Job
ThirdPartyResource
ConfigMap
Kubernetes که بود و چه کرد؟
اولین سوالی که قراره بهش جواب بدیم اینه که در چند جمله اصلا kubernetes به چه کار آید؟
طبق چیزی که گفتیم، در معماری سرویس‌گرا میایم اپلیکیشن رو می‌شکنیم به سرویس‌های کوچکتر (به اصطلاح مایکروسرویس) که هر کدوم بخشی از کار سرویس هدف رو انجام میدن. تا حالا گفتیم میایم یک مایکروسرویس و تمام وابستگی‌هاش رو میذاریم داخل یک کانتینر. خب همینجور که تعداد این داکر کانتینرها بیشتر میشه، مدیریتشون هم سخت میشه.
بعد از نصب داکر، یه مشکلی که داشتیم این بود که نمی‌تونستیم به سرور احراز هویت وصل شیم و فقط قادر به دسترسی به اینترانت بودیم.
اگه ifconfig رو بزنید، میبینید که داکر، یک اینترفیس به نام docker0 ایجاد کرده که یه ip هم بهش اختصاص میده که گویا به طور پیشفرض تو این رنج آی‌پی ۱۷۲.۱۷.۰.۰/۱۶ هست.
حالا اینکه نحوه استفاده کانتینرها از این برای وصل شدن به اینترنت چیه و اینا تو شکل زیر تقریبا مشخص شده :
Containerization(بسته‌بندی) فرآیندی است برای توزیع(distributing) و استقرار(deploying) برنامه‌ها به صورت قابل حمل(portable) و قابل پیش‌بینی(predictable)! این هدف با بسته‌بندی کردن مولفه‌ها و وابستگی‌هاشون در یک محل استاندارد، ایزوله و سبک‌وزن به نام کانتینر(container) فراهم میشه. امروزه بسیاری از سازمان‌ها علاقمندند برنامه‌ها و سرویس‌هایی طراحی کنند که قابلیت استقرار آسان در سیستم‌های توزیع‌یافته رو داشته باشه;چرا که این نگرش کمک میکنه که بتونن برنامه رو در صورت نیاز به آسانی scale و نیز مقاوم نسبت به failure کنند. داکر، که در واقع یک پلتفرم بسته‌بندی(containerization) است که برای راحت‌کردن و استاندارد کردن استقرار در محیط‌های مختلف توسعه یافته است، با معماری service-based به خوبی تطابق دارد.
در این پست به شرح مراحل استقرار ابزارهای مانیتورینگی که در پست قبل معرفی شد می‌پردازیم.
(ضمنا توجه کنید که این کار به صبر و حوصله نسبتا خوبی نیاز داره چرا که ممکنه با مشکلاتی در مراحل مختلف مواجه بشید ولی مطمئنا هر مشکلی راه‌حلی داره که میتونید با تلاش پیدا کنید.)
چون پروژه ما قرار بود به زبان پایتون و به کمک فریم‌ورک Django پیاده‌سازی بشه در گام اول تلاش کردیم که یک docker image از پروژه ساخته‌شده به کمک فریم‌ورک Django بسازیم. برای اینکار ابتدا به کمک مراحل گفته‌شده در لینک زیر داکر را روی اوبونتو نصب کردیم :
از اونجایی که پروژه‌ای که میخواستیم بزنیم معماری‌اش قرار بود service-oriented باشه، اول سعی کردیم با خوندن مقاله‌ها و حتی بخش‌هایی از کتاب‌های مختلف در این زمینه، دید خوبی نسبت به این معماری و چالش‌هاش پیدا کنیم و با چشم باز کار رو شروع کنیم.از جمله مطالبی که خیلی خوب مزیت‌ها و دردسر‌های این معماری رو گفته بود این بود :
که پیشنهاد میکنم حتما مطالعه کنید.
بعد فهمیدیم استفاده از مایکروسرویس‌ها چالش‌های زیادی داره.
